من، تو ، نزار قبانی

باران که ببارد، من دیر که برسم به دفتر، بنشینم سر کارهای مانده این همه روز، صدایش که بپیچد در دفتر و نزار قبانی که بخواند ...آخ ...

نزار قبانی را شاید خیلی نمی شناختم. در حد شاعری که گاهی شاید می خواندمش. یک روز بعدازظهر خسته تبدار پاییزی بود. دنبال فایلی می گشتم. باید گزارش جمع می کردم. بیهوا پیدایش کردم. اسم خودش بود. صدای خودش بود که کلمات نزار قبانی را دکلمه می کرد. که میخواند. که ته ته دل را آتش می زد سوز صدایش. برایش ایمیل زدم که هی فلانی من این ها را پیدا کردم. بعدش برایم بیشتر فرستاد. بیشتر فرستاد و حاالا همه عصر های تبدار صدایش در گوشم می پیچد و نزار قبانی میخواند و من به سوز ته صدایش فکر می کنم...شاید همین هم شد یکی از دلایل نزدیک شدن ما بهم. حالا بیشتر برایم یک دوست است تا هر چیز دیگری...

یکبار به تو گفتم :  نزار قبانی دوست داشتنی را تو یله دادی در زندگیم! لحظات بی نظیری را با نزار قبانی گزراندم. ممنونم !