پای رفتن نیست

همه چراغ های ساختمان مرکزی خاموش شده. من تازه کار روی گزارش هفتگی رو تموم کردم. ایمیل ها رو ارسال کردم. کار ها رو بستم و نه انگار که امروز از دانشگاه عصر آمده ام شرکت. به اندازه یک روز کامل کار کردم. خانم "د" آمده بود اینجا جلسه، کار های جلسه را انجام دادم و حالا نزدیک ساعت 8:30 است که دیگر چشمام باز نمی مونه . شادمهر در فضای خالی شرکت می خونه و من دلم برای مامان تنگ می شه. اروم اروم براش اشک می ریزم. کارها رو جمع می کنم که برم. ولی گاهی واقعا پای رفتن ندارم. واقعا می خوام همه روزهامو رو اینجا توی این سکوت بمونم...