وحشی شده ام

یک جورهایی آرام ترم. کاری به کار کسی ندارم. حتی خیلی کم می روم با دوستانم بیرون و بیشتر با خودم هستم و خودم. انگار تنهایی بهترین آرام بخش است برای من. خوب شاید باید قبول کنم که پیش بینی آقای "نون" در مورد اینکه آمدن به این دفتر آرامشم را بیشتر می کند درست بوده و شاید هم زمان بالاخره دارد کار خودش را می کند. ساعت های بیشتری در دفتر می مانم. کارهایم را سر و سامان می دهم. می روم پیشت پنجره زل می زنم به چراغ های ساختمان مرکزی و یک روزهایی مثل دیشب مچم گرفته می شود و هم زمان آقای "نون" هم پشت پنجره است و هم را می بینیم و سریع می رویم کنار!  12 ساعت در روز دفترم و کار می کنم. می دانی کار کردن بهترین آرام بخش است برای من انگار. وقتی غرق نوشتن می شوم و ساعت ها را فراموش می کنم، وقتی نتیجه کارم را ایمیل می کنم و جواب و فیدبک های مثبت می آید سمتم، همه و همه آرامم میکند.

خوب آرام بخش خوردن را دو هفته ای است قطع کردم. بدم می آید که معتاد چیزی شوم یا اینکه یک عامل بیرونی آرامم کند. دو هفته هر شب تا صبح کابوس دیدم. از خواب پریدم. خوابم نبرد. انگار معتاد هم شده بودم به این آرام بخش ها. ولی یک شب یادم افتاد وقتی زهیر بچه بود و شب ها نمی خوابید، دکترش تجویز هرشب فیلم طنز دیدن را کرده بود. دنبال این سریال های طنز گشتم و در ناباواری کامل از دخترعمه ام یکی را گرفتم. حالا هر شب قبل از خواب برای خودم یک دیدن قسمت از سریال را تجویز کرده ام. سه شب است آرام تر می خوابم. از کابوس خبری نیست ولی هنوز می پرم از خواب. امیدوارم این هم حل شود ولی خوشحالم که خود درمانی ام ظاهرا جواب داده است...

بی اشتهایی هست. کمتر شده و حتی وقتی هم که اشتها دارم حجم غذا خوردنم خیلی کم است ولی حداقل دارم همه سعی ام را می کنم وقتی با بابا یا هانی هستم، حتما غذا بخورم. حتی اگر به زور باشد ولی بخورم. دوست ندارم بیشتر از این ازار ببینند برای غذا نخوردنم. حتی درمهمانی هم. باید ظاهرا خودم را به یک سری کارها مجبور کنم. وحشی شده ام و رام نشدنی گویا...